Sen dúbida, este é un día tranquilo, gozoso. O vento riza a superficie da auga e a noite é absorvida por unha néboa que se amarra ás casas e algodoa as sombras cunha luz inédita que o eslúe todo coma nunha película de Sokúrov. O plan é dar unha volta por Vigo e tomar algo no Derby ou en calquera desoutros cafés que xa non existen.

-E non terías que facelo?

El apertouna forte e, por primeira vez, sentiu os seus peitos ao facelo. Agardando. Por fóra, só o enderezo da prisión.

-Iso pensareino tamén.

Tras deles, como unha bandada de pardais abraiados pola vasoira de outono, entraron todas as follas secas. Rompeu a chover. O pasado máis próximo esvaeuse coma un cadradiño de azucre caído ó chou no mar ancho. Aquel polo que estaban dispostos a ir á tumba.

Pasa un dedo a carón do corte do meu nariz, pero non di nada e eu son incapaz de saber o que pensa. E Nuria, ou Bet, ou a criatura indefinida que era nese momento, alegrouse de vela alí. As perlas da duquesa de Franco son para ela as bólas chinesas dunha transición light. Un cristal que aquel maldito disparo de Carlos esnaquizou para sempre e que nunca máis se poderá recompoñer. Así era e así sería sempre.

Non, a forza do noso amor non pode ser inútil!

——————————————————————————————————————-

Este final dun libro imaxinario é un crebacabezas formado polas derradeiras frases dos seguintes libros: Ninguén, de Fran Alonso; Os elefantes de Sokúrov, de Antón Riveiro Coello; Cabalos e lobos, de Fran P. Lorenzo; A praia dos afogados, de Domingo Villar; As horas roubadas, de María Solar; Contos do mar de Irlanda, de Xurxo Souto; Luns, de Eli Ríos; A dúbida, de María Reimóndez; Que me queres, amor?, de Manuel Rivas; A vida que nos mata, de Xabier López López; Crime en Compostela, de Carlos G. Reigosa; Un animal chamado néboa, de Ledicia Costas; Sangue 12, de Cris Pavón; A lúa da colleita, de Anxos Sumai; Galería de Saldos, de Diego Giráldez; O sol do verán, de Carlos Casares; O xardineiro dos ingleses, de Marcos Calveiro; e A viaxe de Gagarin, de Agustín Fernández Paz.